چرا تیم ملی برای جام جهانی ۲۰۲۶ به یک مربی شش‌دانگ نیاز دارد؟

تیم ملی ایران همواره استعدادهای فردی درخشان و نسل‌های طلایی از فوتبالیست‌ها را در اختیار داشته است. اما مشکل اصلی در دهه‌های اخیر، نبود یک ساختار فنی منسجم و حضور مربیانی بوده که یا محدود به توانایی‌های تاکتیکی خاص بوده‌اند یا نتوانسته‌اند مدیریت رختکن و هماهنگی در سطح بین‌المللی را ایجاد کنند.

جام جهانی ۲۰۲۶ با فرمت جدید خود، میدان رقابتی گسترده‌تر و پیچیده‌تر خواهد بود. تیم‌هایی از قاره‌های مختلف فرصت بیشتری برای حضور پیدا می‌کنند و این یعنی ایران برای درخشش باید فراتر از صعود صرف فکر کند. در چنین شرایطی، یک مربی شش‌دانگ با ویژگی‌های زیر حیاتی است:

1. دانش تاکتیکی مدرن: فوتبال امروز بر پایه پرسینگ هوشمند، انتقال سریع و آنالیز داده‌هاست. مربی آینده تیم ملی باید همگام با این تغییرات باشد.
2. مدیریت روانی و رهبری رختکن: تجربه نشان داده اختلافات داخلی و بی‌انضباطی بزرگ‌ترین تهدید برای تیم ملی است. مربی مقتدر باید شخصیت کاریزماتیک برای کنترل ستاره‌ها داشته باشد.
3. شناخت بین‌المللی: ارتباط با فوتبال جهان، تجربه حضور در لیگ‌ها و تورنمنت‌های معتبر و شناخت از حریفان آسیایی و جهانی، لازمه عبور از مرحله گروهی است.
4. برنامه‌ریزی بلندمدت: تیم ملی نیازمند مربی‌ای است که از امروز تا سال ۲۰۲۶، با دیدگاه توسعه‌ای کار کند؛ استفاده از بازیکنان جوان، نوسازی ترکیب و ایجاد هم‌افزایی بین لژیونرها و لیگ داخلی.

ایران اگرچه استعداد فوتبالی عظیمی دارد، اما بارها ثابت شده است که بدون رهبری مقتدر و دانش‌محور، این ظرفیت به نتیجه نمی‌رسد. اکنون زمان آن است که فدراسیون فوتبال به جای انتخاب‌های موقت و مصلحتی، تصمیمی استراتژیک بگیرد و نیمکت تیم ملی را به مربی‌ای شش‌دانگ و بی‌چون‌وچرا بسپارد.

نتیجه:
برای آن‌که تیم ملی در جام جهانی ۲۰۲۶ تنها یک تیم «حاضر» نباشد و بتواند در قامت یک مدعی ظاهر شود، وجود یک مربی تمام‌عیار نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت حیاتی است.